RemexendoMARÍA CANOSA Mini-relatos (1999)
Non podo saír e agocho a cabeza tralos cristais da fiestra. Hoxe non hai xente na rúa, porque chove. Xélido o vento, asubiando desafiante ó outro lado do vidro, mentres as pingas percorren a súa viaxe deixándose esvarar ata o peitoril.
¿Que se move? Nada. Ninguén.
Non hai alento na vila; os sons son imperceptibles.
Chegou o inverno.
As luces, amarelas. As portas, pechadas.
Silencio, quietude; o cristal que dá á rúa acugúlase de bafo.
O inverno prosegue na súa chegada, enchéndoo todo de humidade. Avanza no frío, no sosego, no estrondo, no rebumbio, na tranquilidade... na soidade; nas longas noites. Non podo saír e convértome en espectadora desta maxia escura e tristeira.
A mente... remexendo na memoria.
AO FINAL DECIDIMOS SUSPENDER A RUTA DE MAÑÁ. AGARDAMOS QUE O VINDEIRO DOMINGO, DÍA SETE, LUZA UN FERMOSO SOL. ATA ENTÓN, DÉIXOVOS UN POUCO DE LITERATURA.
No hay comentarios:
Publicar un comentario